هر چه خود را بیشتر بشناسید، بیش تر خود را می بخشید.
کنفوسیوس
از اینکه می دید برای جلب توجه و دوست داشته شدن اینقدر به خودش فشار بی خودی وارد می کند از خودش عصبانی بود.
از اینکه برای تایید گرفتن باید از رای و نظر حقیقی اش می گذشت خشمگین شود. خوب که فکر کرد تمام این زحمات و این گذشت های بیدریغِ بی مزد مربوط به روزهایی بوده که کودکی بیش نبوده است. زمانی که هنوز از دنیای خودش و دنیای بیرون خودش چیزی نمی دانسته است. اما، این روزها به لطف فرصتی که برای خودشناسی برایش پیش آمده می داند که تمام آن احساس ها زاییده کارهایی بوده که از روی دانایی انجام نشده است. از این رو، به خودش حق می دهد که به عنوان کودکی که هنوز دنیا و ناشناخته های آن را نشناخته است چنین خطای کرده باشد. آن کودک را درک می کند و با آگاهی امروزش دست مهر و نوازش بر سر او می کشد. حال و روز دوستم باعث شد که مفهوم این عبارت کوتاه از کنفوسیوس برایم معنی دار بشود.
حرف اصلی این عبارت کوتاه از کنفوسیوس این است که خودشناسی وظیفه مهمی است که بر دوش همه قرار دارد. به بیان دیگر می خواهد بگوید که اگر امروز فرصت شناخت به خودمان بدهیم خواهیم دید که منشا بسیاری از رفتارهایمان نه شرارت و زشتی که انسان بودن مان بوده است. وقتی به خودمان فرصت درک احساس های آن زمان را بدهیم به جای قضاوت و سرزنش راه مهربانی و همدلی را پیشه می کنیم. مثلن الان می فهمید که در گذشته برای تایید گرفتن و دوست داشتنی بودن به کاری تن داده اید که دوست نداشته اید، از دست خود خشمگین می شوید. اما وقتی به خودتان فرصت شناخت می دهید و به آنچه کرده اید به چشم همدلی نگاه می کنید از آن حس خشم و درد عبور می کنید. عبور از این مسیر درد و رنج باعث تولد دوباره شماست. در این مسیر است که به خودتان عشق می ورزید و خودتان را می بخشید.
اگر بخواهیم تشبیه یا قیاسی برای بهتر فهمیدن موضوع به دست بدهیم، می شود این طور گفت که شبیه حالت مادری است که وقتی به رفتارها و دلایل بروز رفتارهایی در بچه اش می نگرد و نیازهایش را می بیند به دیده عشق و مهر به او می نگرد. مادری که نیازها، کاستی ها و قوت و ضعف بچه اش را می شناسد نه تنها سرزنش نمی کند که سعی می کند با عشق و مهرش این وضعیت را مدیریت کند.
