نمی دانم چه می شود که گاهی بی دلیل و ناآگاهانه خودمان را از دادن عشق و پذیرفتن عشق محروم می کنیم. گاهی فراموشمان می شود که انسان هستیم و تنهایی برای وجودمان مثل سم است. با یک کلمه از سر شوق و یا با لبخندی نوشین از روی مهر می توانیم دلی را از رنج دنیا رها کنیم و در ملکوت خداوند به پرواز درآوریم. نمی دانم چه می شود که این کار بی هزینه را به سختی انجام داده و به سوی حسرت و نفرت و کینه که درهایشان به روی دنیای پر هزینه غم باز است می رویم. امروز، دوستی مهربان با ابراز دوستی و عشقش به من در قالب چند کلمه دریچه ذهنم را به روی این کلمات باز کرد. آرامش را حاکم بر وجودم نمود و عشق را بر تمام وجودم گستراند. من هم برای او این چنین کردم و می کنم. در دنیا هیچ عمل و گفتاری بی بازخورد نیست. ضرب المثلی هم داریم که در آن گفته می شود: هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی. یا از هر دست بدهی از ما دست می گیری. این دنیا برای معامله ها یک قانون دارد. امید که با ابراز صادقانه دوستی و عشق خود به دیگران بهترین معاملات را در دنیا انجام دهیم.
