آیا رشد بدون توسعه فردی ممکن است؟ یک نگاه به دور و بر کمک مان می کند که ببینیم این موضوع چقدر مورد توجه خود و اطرافیان مان است. مثال خیلی واضح برای نیازهای ضروری نیازمان به آب و نان و پوشاک و هر آنچه که ما را در برابر شرایط بیرونی مقاوم کرده و موجب بقای مان باشد و در مقابل نیاز های لوکس شامل مواردی است که بود و نبودشان در بقای ما تاثیر چندانی ندارد. اینکه بیشتر به دنبال کدام نیاز های مان هستیم یک موضوع بنیادی و البته وابسته به جامعه و فرهنگ است. در جوامع ضعبف نیاز به تامبن نیازهای سطح پایین معمول است. رشد یک موضوع انسانی است.
توسعه فردی بدین معنا است که شما باید توانمندی‌ها و نقاط قوت خود را آن قدر تقویت کنید که نقاط ضعف‌تان کم‌رنگ شوند و به فردی تبدیل شوید که بهتر از دیروزتان باشید.
برنامه توسعه فردی، برنامه ای برای تمام زندگی است. زندگی یک فضای چند بعدی است که ما در این فضا با پی گرفتن اهداف و انجام کارهایی برای رسیدن به آن اهداف خود را ابراز می کنیم. ابراز ما یعنی نگرش ما به زندگی.
در این دنیای پر هیاهو و شلوغ بسیار بعید است که کسی یا حتی کشوری بتواند بدون برنامه از تمام امکاناتش بهرمنده شود. وقتی به آینده خود نگاه می کنیم نیازمند برنامه ای هستیم تا تمام این مسیر را از همین لحظه از چشم کسی که هستیم و کسی که می خواهیم باشیم، ببینیم. برنامه توسعه فردی یک برنامه ضروری برای درست زندگی کردن است. بر عبارت”درست زندگی کردن” تاکید می کنم. صرف زنده بودن و روزها را گذراندن نیست که ما را رشد می دهد. لازم است در این مسیر هدفمند باشیم و از ریزه کاری های رشد و توسعه فردی مان آگاه باشیم.
