گاهی مثل سنگ سخت می شویم. آنگاه اگر مانعی نباشد خود مانع می شویم. گاهی مثل زهر تلخ می شویم. آنگاه شکوه می کنیم و در نا امیدی نتوانستن هایمان فرو می رویم. امروز، متوجه شدم که چقدر این باور “سریع بودن” و “توانمندی انجام چند کار یا هم” گول زننده و غلط است. استادی می گفت: برای اینکه بیشتر رشد کنید لازم است کند شوید. چیزی در دلم با ناباوری می گفت: ما از تند رفتن به جایی نرسیدیم؛ وای به حال این که لاک پشت شویم و کند! چه حماقتی که به این صدای پر غرور و بی احساس گوش کردم. امروز به چشم خود دیدم که هر بار کند می شوم و با آرامش پای در مسیر می گذارم زود تر می رسم. این تناقض فهم شدنی نیست. باید به آن عمل کرد.
